1 ปีก็เกินพอ...คุณหมอคะ เราเลิกกันเถอะ ตอนที่ 4
OK Nation, วันเสาร์ ที่ 8 พฤษภาคม 2553
เรื่องราวของต่อสู้กับ เนื้องอกในกระเพาะอาหาร หลังจากได้ตัดชิ้นเนื้อออกไปแล้ว แต่ต้องเตรียมความพร้อมเพื่อการส่องกล้องครั้งต่อไป...
3 เดือน ที่ผ่านไปอย่างช้าๆ ชีวิตที่เริ่มชินกับการตื่น 8 โมงเช้าเพื่อทานข้าว ทานยา เที่ยงนั่งโต๊ะทานข้าวพร้อมกับข่าวเที่ยง ตอนบ่ายทานขนมกุ๊บกิ๊บ ตอนเย็นทานข้าวทานยา สี่ทุ่มทานยาเข้านอน ฝันดีบ้าง ฝันร้ายบ้างก็ว่ากันไป
วันพระสวดมนต์ไหว้พระ
ทำทุกอย่าง เพื่อเสริมดวง ปัดเป่าโรคภัย
ความมั่นใจ 100 % ว่ายังไงผลคราวนี้ต้องเป็นลบแน่นอน
แต่ลั้ลลาได้ ไม่นาน ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าวิธีการส่องกล้องนี่ก็ทรมานไม่เบาเลยนะ แต่ความรู้สึกวันนี้กับวันนั้น ใน 3 เดือนที่แล้วต่างกันค่ะ 3 เดือนที่แล้วมา ด้วยอาการตัวงอ หน้าตาซีดเซียว แต่วันนี้มาด้วยความมั่นใจ หน้าตาสดใส
ห้องเดิมๆ บรรยากาศเดิมๆ แต่วันนี้รู้สึกตัวกว่าวันแรกที่มาที่นี่ เห็นการทำงานของพยาบาลในห้อง เมื่อพยาบาลหยอดยาชาที่คอ เริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก พยาบาลอีกคนต้องเอาสายออกซิเจนมาใส่ช่วยหายใจ ความรู้สึกเริ่มต่อต้าน พยายามจะยกมือขึ้นมาดึงสิ่งที่คุณพยาบาลใส่ให้ที่ปาก แล้วอยากพูดว่า “ไม่เอาแล้วค่ะ ขอกลับบ้านได้ไหมค่ะ ไม่ตรวจแล้ว” แล้วทุกอย่างก็แผ่วลง
รู้สึกตัวอีก ทีก็นอนอยู่ที่เตียง รู้สึกเจ็บคอ และปวดท้องเวลาที่ขยับตัว สงสัยคุณหมอขูดผนังกระเพาะไปตรวจหาเชื้อแบคทีเรีย
แล้วคุณหมอก็เข้ามาเยี่ยม อาการ
“มีอาการยัง ไงบ้างครับ”
“เจ็บคอค่ะ และก็ปวดที่ท้องแปร๊บๆ อะค่ะ แต่ไม่มากค่ะ เจ็บคอมากว่า แล้วผลเรียบร้อยดีใช่ไหมคะ”
“จากการที่เราตรวจผลแบคทีเรียเป็นลบครับ”
“เยส เยส ต้องแบบนี้สิ”
“เอ่อ...แต่ มีชิ้นเนื้ออีกชิ้นครับ”
“อะไรนะคะ ชิ้นเนื้ออะไร ที่ไหน ยังมีอีกหรอคะ แน่ใจเหรอคะคุณหมอ”
“ครับ...ผมตัดออกมาแล้วครับ”
ความรู้สึกตอนนี้เหมือน ปราสาทที่โดนคลื่นซัดจนไม่เหลือร่องรอยของปราสาทนั้นแล้ว แล้วความพยายามทุกอย่างที่ทำ มันไม่มีความหมายเลยเหรอ ใครกันจะทนได้เป็นเนื้องอกสองครั้งในรอบ 3 เดือน ทั้งๆที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี
แล้วอาการปวด ท้องก็เริ่มแปล๊บๆ ขึ้นมาทันที
น้ำตาค่อยไหลๆ ซึมออกมา เหมือนนางเอกในละครเย็นหลังข่าว
“แต่ผลชิ้นเนื้อไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะครับ”
ชิ้นเนื้อไม่มีปัญหา แล้วใครกันที่มีปัญหา นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะคะกับการตรวจพบเนื้องอก 2 ครั้ง ในรอบ 3 เดือน
“ผม ขอนัดมาฟังผลอีก 2 สัปดาห์ ข้างหน้านะครับ”
ไม่อยากรักษาแล้ว ไม่อยากเจอคุณหมออีกแล้ว
No comments:
Post a Comment